the railway sleepers heavy and dry
from old working women's bones
trains pass over like stout husbands
jacket,vest and trousers
smelling of cloth and husband
lay black on the chair
not responding to light
my nose on the pillow
breath flows along the cotton hollows
a bare bulb yellow in the signal box
the heavy sleepers lie dark
creek under the frost
a starving bush perched on the verge
shrieks at dense air out the tunnel
tearing its twigs
ends of roots suck cinders for complicated organic compounds
the signalman is noticing his painted tea flask on the sill
he picks his nose without knowing
snot drops about his feet
dawn gleams like mercury
afraid to come up

ivor cutler

djembeplant

de brede sloot achter de tuin van mijn vader
ligt vol met ijsschotsen
het heeft deze winter hard gevroren
het ijs is zeker 10 centimeter dik
maar vandaag dooit het
net zoals gisteren
en de dag ervoor

mijn vriend gert en ik
lopen gelaarsd door de modder
langs de slootrand
we hebben allebei een bonenstaak
in de hand
spiedend kijken we in de sloot
en beginnen met onze staken
tussen de schotsen te steken
en schuiven en duwen
de ene
schots
op de andere
schots
niet dat dit altijd gemakkelijk is
want de schotsen gaan graag scheef
en dan glijden onze staken uit
het water in
vaak tot op de bodem van de sloot
en als we ze terugtrekken besmeuren we
met de afdruipende modder het ijs
zwart op wit

dan zie ik links van mij gert de sloot in schieten
hij verdwijnt met een ongewilde duik
onder
het
ijs
ik zie hem niet meer
de schrik verlamt me
paniek
paniek
paniek
ik schreeuw het uit
HELP HELP HELP
niemand die me hoort
met een waas van tranen voor mijn ogen
begin ik te rennen
ik ren zo hard mijn laarzen het toelaten
snotterend en snikkend
naar het dichtsbijzijnde huis
een paar honderd meter verderop
de buren
ik gil het uit
gert is dood
gert is dood
de buurvrouw komt buiten
en rent met me terug naar de sloot
als we een stuk gerend hebben
zien we in de verte een zwarte gestalte
dichterbij gekomen blijkt het gert te zijn
nietsziend klotst hij in zijn laarzen voorbij
doornat en bemodderd
een onderdrukte klagelijke kreun
ontsnapt bij elke stap aan zijn keel
zijn gezicht verwrongen van boosheid en kou

ik voel me laf
en opgelucht

boz