de veerboot van intra naar isola bella ligt klaar als we tegen vertrektijd bij de steiger aankomen
er zijn nog een tiental andere passagiers
een pet laat ons de boot op gaan na controle van de kaartjes en een indringende blik voor de vrouwelijke medereizigers
het is een vrij grote boot
we zoeken een zitplaats op het overdekte maar toch open bovendek
het is er niet druk
dan komt er schijnbaar vanuit het niets een lange stoet toeristen tevoorschijn
ze stampt over de steiger de boot op en vult de meeste stoelen
voor ons zit een duitssprekend stel
zij zit aan de reling
hij, een stuk ouder dan zij,heeft zijn rechterarm over haar schouder gelegd en wijst met zijn linker dingen aan die hij van belang vindt,als we eenmaal vertrokken zijn
we kijken uit op een dichtbegroeide oever langzaam oplopend en eindigend in bergland
overal staan huizen in het groen
soms eenvoudig
meestal protserig en rijk
de boot gromt tevreden door het groenblauwe water
WINDOWS ARE THE EYES OF A BUILDING.THEY SEE WHAT'S GOING ON OUTSIDE.THEY SEE THE WORLD CHANGE.THEY DON'T REACT TO CHANGES.THEY WATCH IN A QUIET SORT OF WAY.UNLESS SHUTTERS PREVENT THIS.
18.11.08
the only place my boyfriend will make love to me
is on the cinder path that leads up to the outside lavy
I lie on my bare bum in the moonlight
on the cold cinders
assuageing his needs
my back hair in mud and my heels in a puddle
I wear stout clothes then
never my best
my mother and father never go to the lavatory
while we are at our loving
so we have the path to ourselves
my big sister gets it in the vegetables
and my little sister against the back door
what a family we are
ivor cutler / phyllis april king
is on the cinder path that leads up to the outside lavy
I lie on my bare bum in the moonlight
on the cold cinders
assuageing his needs
my back hair in mud and my heels in a puddle
I wear stout clothes then
never my best
my mother and father never go to the lavatory
while we are at our loving
so we have the path to ourselves
my big sister gets it in the vegetables
and my little sister against the back door
what a family we are
ivor cutler / phyllis april king
15.11.08
De tocht van La Paz naar Oruro zou ik droog willen noemen.
Aan het begin van de tocht hebben de buitenwijken van L.P. droge stoffige straten. Dan volgen honderden kilometers stoffige wegen door een erg droog landschap. En tenslotte rijden we Oruro binnen over droge asfaltzandwegen waar het stoft stuift als in een slechte italiaanse western.
We stoppen bij de busterminal aan het begin van het dorp euh stad. Omdat we niet van plan zijn hier lang te blijven. We hebben deze plaats alleen maar uitgezocht om een rustplaats te hebben op weg naar Potosi. We willen vlak bij deze terminal in een hotel gaan zitten. De terminal is een kleine verzameling kleine kantoortjes van busmaatschappijen. Het ligt aan een stoffige ,min of meer verharde weg, die de stad in voert. Er staan wat mensen op de stoep. Sommigen met bagage. De bus rijdt langs de stoep en stopt. We staan op met onze handbagage en vragen bij het uitstappen of dit de terminal is. Dat blijkt zo te zijn. Dus lopen we buiten langs de bus naar de bagageruimte. De bijrijder kijkt verbaasd. Hier uitstappen? En nu de bagage pakken? Nee,dat kan zomaar niet. De bus gaat eerst de stad in naar het eindstation en daarna komt ie hier weer terug en dan kunnen we uitstappen en onze bagage pakken.We snappen er niks van.We hebben nog nooit meegemaakt dat wij, of wie dan ook, niet uit mochten stappen. Integendeel ! Iedereen mag altijd en overal en te allen tijde uitstappen, waar ie maar wil. We hebben mensen zien uitstappen op plaatsen waarvan je denkt : wat gaat die man/vrouw hier doen ? Tot aan de horizon is er in alle richtingen geen teken van leven te zien en hier stapt iemand uit, kijkt even op naar de bus en begint een kant op te lopen. En als je even later terug kijkt naar de plek, zie je een stip in het eindeloze niets. Maar we hebben nog geen bijrijder meegemaakt die dan zei : meneer/mevrouw u mag hier niet uitstappen, pas bij de volgende halte 150 km verderop, daar mag u uitstappen. Dus raken we een beetje geĂŻrriteerd,maar besluiten toch weer in te stappen en mee te rijden naar het station.
Tijdens dit tochtje zien we het meteen : tis een stad van niks. En die eerste indruk klopt eigenlijk altijd. Tijdens de eerste minuten laat een stad zich blijkbaar in z'n zuiverste vorm zien.
We besluiten om maar zo centraal mogelijk een hotel te gaan zoeken en niet in de buurt van de busterminal. We stappen net als iedereen bij het station uit en gaan op weg naar het dichtstbijzijnde hotel. Dit ligt een aantal blokken verderop. We lopen er heen. De straten zijn nagenoeg verlaten. Het hotel is simpel en karakterloos. Een hotel om te vergeten. We krijgen een kamer.Zetten onze rugzakken naast onze bedden en gaan meteen de stad in op zoek naar een hap eten. Dit is niet eenvoudig want er zijn weinig eethuizen. Van restaurants is al helemaal geen sprake. Uiteindelijk kunnen we binnen bij een pizzatent, hoewel ie eigenlijk al gesloten is. De bazin doet met grote tegenzin de deur van het slot en laat ons erin. Ze verdwijnt direct naar achter om haar zoon te roepen. Er zitten een paar klanten te eten en TV te kijken. Ze zien ons niet eens. We nemen plaats aan een tafeltje bij het raam. Als we zitten zien we dat het plafond geheel uit spiegels bestaat. Een vreemd effect. De zoon komt de bestelling opnemen. Er is geen keus. Het worden 3 pizza's en 3 bier.
Aan het begin van de tocht hebben de buitenwijken van L.P. droge stoffige straten. Dan volgen honderden kilometers stoffige wegen door een erg droog landschap. En tenslotte rijden we Oruro binnen over droge asfaltzandwegen waar het stoft stuift als in een slechte italiaanse western.
We stoppen bij de busterminal aan het begin van het dorp euh stad. Omdat we niet van plan zijn hier lang te blijven. We hebben deze plaats alleen maar uitgezocht om een rustplaats te hebben op weg naar Potosi. We willen vlak bij deze terminal in een hotel gaan zitten. De terminal is een kleine verzameling kleine kantoortjes van busmaatschappijen. Het ligt aan een stoffige ,min of meer verharde weg, die de stad in voert. Er staan wat mensen op de stoep. Sommigen met bagage. De bus rijdt langs de stoep en stopt. We staan op met onze handbagage en vragen bij het uitstappen of dit de terminal is. Dat blijkt zo te zijn. Dus lopen we buiten langs de bus naar de bagageruimte. De bijrijder kijkt verbaasd. Hier uitstappen? En nu de bagage pakken? Nee,dat kan zomaar niet. De bus gaat eerst de stad in naar het eindstation en daarna komt ie hier weer terug en dan kunnen we uitstappen en onze bagage pakken.We snappen er niks van.We hebben nog nooit meegemaakt dat wij, of wie dan ook, niet uit mochten stappen. Integendeel ! Iedereen mag altijd en overal en te allen tijde uitstappen, waar ie maar wil. We hebben mensen zien uitstappen op plaatsen waarvan je denkt : wat gaat die man/vrouw hier doen ? Tot aan de horizon is er in alle richtingen geen teken van leven te zien en hier stapt iemand uit, kijkt even op naar de bus en begint een kant op te lopen. En als je even later terug kijkt naar de plek, zie je een stip in het eindeloze niets. Maar we hebben nog geen bijrijder meegemaakt die dan zei : meneer/mevrouw u mag hier niet uitstappen, pas bij de volgende halte 150 km verderop, daar mag u uitstappen. Dus raken we een beetje geĂŻrriteerd,maar besluiten toch weer in te stappen en mee te rijden naar het station.
Tijdens dit tochtje zien we het meteen : tis een stad van niks. En die eerste indruk klopt eigenlijk altijd. Tijdens de eerste minuten laat een stad zich blijkbaar in z'n zuiverste vorm zien.
We besluiten om maar zo centraal mogelijk een hotel te gaan zoeken en niet in de buurt van de busterminal. We stappen net als iedereen bij het station uit en gaan op weg naar het dichtstbijzijnde hotel. Dit ligt een aantal blokken verderop. We lopen er heen. De straten zijn nagenoeg verlaten. Het hotel is simpel en karakterloos. Een hotel om te vergeten. We krijgen een kamer.Zetten onze rugzakken naast onze bedden en gaan meteen de stad in op zoek naar een hap eten. Dit is niet eenvoudig want er zijn weinig eethuizen. Van restaurants is al helemaal geen sprake. Uiteindelijk kunnen we binnen bij een pizzatent, hoewel ie eigenlijk al gesloten is. De bazin doet met grote tegenzin de deur van het slot en laat ons erin. Ze verdwijnt direct naar achter om haar zoon te roepen. Er zitten een paar klanten te eten en TV te kijken. Ze zien ons niet eens. We nemen plaats aan een tafeltje bij het raam. Als we zitten zien we dat het plafond geheel uit spiegels bestaat. Een vreemd effect. De zoon komt de bestelling opnemen. Er is geen keus. Het worden 3 pizza's en 3 bier.
11.11.08
7.11.08
u doet het erg goed
concentreert u maar op uw adem
het gaat allemaal erg goed
open
pakken
u doet het erg goed
blijf rustig liggen
open
pakken
een harde worst
van een lengte die ik niet eerder
geslikt heb
bevind zich in mijn slokdarm
een harde slangbocht
beweegt naar beneden
mijn maag voelt niets
verraadt niets van deze indringer
hoe kan ik nog ooit
mijn maag vertrouwen
concentreert u maar op uw adem
het gaat allemaal erg goed
open
pakken
u doet het erg goed
blijf rustig liggen
open
pakken
een harde worst
van een lengte die ik niet eerder
geslikt heb
bevind zich in mijn slokdarm
een harde slangbocht
beweegt naar beneden
mijn maag voelt niets
verraadt niets van deze indringer
hoe kan ik nog ooit
mijn maag vertrouwen
Subscribe to:
Posts (Atom)