we vertrekken om 7.30 per trein vanuit Belo Horizonte en na anderhalf uur komen we aan bij een stationnetje van niks. er staan een paar bussen te wachten voor reizigers die verder het binnenland in willen reizen. iedereen die uitstapt wil wel verder , er is geen aanleiding om te blijven rondhangen.
de bus is rap vol en we denderen en rammelen lekker over de steile wegen naar Santa Barbara. het is weer een genoegen om de landelijke en alle lijfelijke geuren op te snuiven. niks airco, gewoon alle raampjes open en uit je hemd waaien.
WINDOWS ARE THE EYES OF A BUILDING.THEY SEE WHAT'S GOING ON OUTSIDE.THEY SEE THE WORLD CHANGE.THEY DON'T REACT TO CHANGES.THEY WATCH IN A QUIET SORT OF WAY.UNLESS SHUTTERS PREVENT THIS.
