WINDOWS ARE THE EYES OF A BUILDING.THEY SEE WHAT'S GOING ON OUTSIDE.THEY SEE THE WORLD CHANGE.THEY DON'T REACT TO CHANGES.THEY WATCH IN A QUIET SORT OF WAY.UNLESS SHUTTERS PREVENT THIS.
12.5.08
10.5.08
oruro-potosi bolivia
als de straten wat ruimer worden
maakt de bus meer vaart
en dus ook meer lawaai
de bestuurder trekt ver door
in elke versnelling en veroorzaakt
daarmee een knalknetterend gebrul
uit de uitlaat
geen mens kijkt er van op
om de paar kilometer stopt de bus
de bestuurder praat even
met een bekende op de stoep
soms stapt er nog iemand in
het lijkt alsof de bestuurder eigenlijk
geen zin heeft om dat hele eind
(acht uur) te gaan rijden
hij blijft liever hier
hier kent ie overal wel iemand
als we eindelijk buiten de stad zijn
gaat de deur van de bus stevig dicht
en richt hij zich op de lange ,
kale , stoffige weg die zich
voor ons uitstrekt
maakt de bus meer vaart
en dus ook meer lawaai
de bestuurder trekt ver door
in elke versnelling en veroorzaakt
daarmee een knalknetterend gebrul
uit de uitlaat
geen mens kijkt er van op
om de paar kilometer stopt de bus
de bestuurder praat even
met een bekende op de stoep
soms stapt er nog iemand in
het lijkt alsof de bestuurder eigenlijk
geen zin heeft om dat hele eind
(acht uur) te gaan rijden
hij blijft liever hier
hier kent ie overal wel iemand
als we eindelijk buiten de stad zijn
gaat de deur van de bus stevig dicht
en richt hij zich op de lange ,
kale , stoffige weg die zich
voor ons uitstrekt
9.5.08
6.5.08
13.4.08
5.4.08
with a smile still
lingering on his face
he opened the front door
tell her to blame me
his friend had told him
jokingly
saying goodbye
in tears
holding a phone
she approached
reproaching him
for being late
and unattentive
an almost forgotten
feeling of guilt
permeated his mind
instantly mixed
with
compassion
and
remorse
in a flash
he realized
there's no
escape
from
accountability
so it goes
lingering on his face
he opened the front door
tell her to blame me
his friend had told him
jokingly
saying goodbye
in tears
holding a phone
she approached
reproaching him
for being late
and unattentive
an almost forgotten
feeling of guilt
permeated his mind
instantly mixed
with
compassion
and
remorse
in a flash
he realized
there's no
escape
from
accountability
so it goes
Subscribe to:
Posts (Atom)