OUTSIDE

11.2.10

perth, scotland

na een paar toespraken en openingshandelingen

draait de nieuwe weefmachine

25 mannen

24 in pak

1 in overall

3 met hoed

6 met bril

2 met pochet

1 met pijp

2 met sigaret

rollen materiaal op de achtergrond geven aan dat

de machine al eerder draaide

wat weeft de machine ?

10.2.10

8.2.10

linc

stephane marquet

gijs proost

maarten ariaansz

6.2.10

5.2.10

2.2.10

-------------------------------------------

Hier zit ik dan.

Far from the unfriendly crowd.

Mijn schrijfboek op een aftandse beukenhouten stoel waarvan de zitting ongezond bol staat, alsof een gezwel het grijsbeige ribfluweel van binnenuit opblaast.

Zelden heb ik me zo eenzaam gevoeld als hier tussen de massa spaanse toeristen, die met zijn allen familiaal hier naar toe zijn gekomen.

Op het pleintje, omringd door afgeknepen platanen, krioelt het van de ninjos die gillend rondrennen, elkaar achterna zitten en zelfs , in een korte hevige ruzie, elkaar op de bek slaan. De liefhebbende ouders zitten vaak met de blik op nul achter hun drankjes op de aangrenzende terrassen.
Hier en daar staan wat oudere mannen met elkaar te praten. Andere, minder welgestelde ouderen bevolken de banken rond het plein. Door de hoofdstraat van enkele honderden meters lang flaneert de rest heen en weer, en aan het einde van de straat, bij de baai, dreutelt men even links en terug over de boulevard.

Ik ben gestopt met mijn pogingen om hier met iemand in contact te komen. Niemand, maar dan ook niemand, spreekt hier iets anders dan spaans en de enige keren dat ik langer dan enkele woorden met iemand bezig was, was in het spaans. En dat met mijn spaans, een allegaartje van spaans , italiaans, frans en engels. Ik voel me gehandicapt en gediscrimineerd. Men heeft het niet op estrangeros. Waar dan ook vandaan. Ik ga terug naar mijn kamer.

Mijn pensionkamer is buitengewoon smakeloos en stinkt, ondanks dagenlang luchten en sigaren roken, nog steeds naar zweetjatten. Het kunnen ook rottende oksels wezen.

Het bed is een metalen hangmat. Het hoofdkussen van een zacht soort bazalt. Zodra ik tussen de gebloemde flanellen lakens lig, krijg ik over mijn hele lijf jeuk. Vannacht heb ik dan ook niet geslapen maar als in een hallucinatie boven mijn bed gezweefd.

Morgen ga ik slechts op bezoek in de lokale nor.

---------------------------------------

29.1.10

26.1.10

25.1.10

the mixer

24.1.10

boz

23.1.10

==================================================

De kauwen die zich toch werkelijk brutaal overdadig hebben vermenigvuldigd de laatste 20 jaar, kauwen de stilte steeds zenuwachtiger vol. Het gevecht om het beste plekje in de kastanjebomen is begonnen. Een merel kinkelt zijn klanken naar de concurrent. Een cirkelzaag zeurt plank na plank door. Ik zit in mijn favoriete tuin, de tuin die me het best omringt, die een arm om me heen slaat. Het huis staat vertrouwelijk naast me en kijkt met glazen ogen voor zich uit. A humming bumblebee hovers over the myriad flowers in the border. Het carillon van de kerk klankt tot hier. De klok slaat een tijd. Sjokkende turkse moeders lopen achter de schutting het M.pad af en dirigeren vokaal hun kinderen. Een jet wringt zich grommend door de lucht. En altijd wil ik mee. Mee naar den vreemde dat aantrekt en afstoot. Het bekende verwisselen voor het ongewisse. Het ongewisse dat, waar je ook neerstrijkt, toch weer bekend wordt na enige tijd. Maar wel anders bekend. Het vreemde van den vreemde vind ik dat ik altijd dwars door andermans leven loop, zonder echt mee te leven. Het blijft kijken naar hoe zij leven en vaststellen dat zij ook allemaal het idee hebben dat je zo je leven moet vullen. Wat zijn we meer dan pinguins ? Of als je wilt mestkevers. Hun leven is een mestbal achterwaarts voor zich uit duwen. Tegenstrijdig, maar toch effectief. De merel is dichterbij gekomen en zingt zijn slaapriedels. Massaal ka-ka-kken de kauwen over in een chaotische wolk. Het carillon klept. De zaag zept door smallere plankjes. Mijn shag is bijna op.

===================================================