WINDOWS ARE THE EYES OF A BUILDING.THEY SEE WHAT'S GOING ON OUTSIDE.THEY SEE THE WORLD CHANGE.THEY DON'T REACT TO CHANGES.THEY WATCH IN A QUIET SORT OF WAY.UNLESS SHUTTERS PREVENT THIS.
15.2.10
12.2.10
perth, scotland
de burgemeester spreekt over vooruitgang en
werkgelegenheid
19 mannen
2 hoeden
7 brillen
6 stropdassen
4 pochets
2 vlinderdassen
1 polshorloge
1 pijp
1 sigaret
3 snorren
3 leuners
machineonderdeel
balustrade
wat zit er om de konische kokers ?
perth, scotland
toespraak vakbondsleider
14 mannen
14 pakken
13 serieuze koppen
9 stropdassen
15 gepoetste schoenen
4 snorren
4 ramen
3 vesten
2 pochets
1 hoed
1 pet
1 pijp
1 sigaret
1 pullover
7 brillen
1 vlinderdas
1 vlonder
1 hoopje afval
machineonderdelen
wie is de baas ?
wat is de boodschap ?
11.2.10
perth, scotland
na een paar toespraken en openingshandelingen
draait de nieuwe weefmachine
25 mannen
24 in pak
1 in overall
3 met hoed
6 met bril
2 met pochet
1 met pijp
2 met sigaret
rollen materiaal op de achtergrond geven aan dat
de machine al eerder draaide
wat weeft de machine ?
8.2.10
2.2.10
-------------------------------------------
Hier zit ik dan.
Far from the unfriendly crowd.
Mijn schrijfboek op een aftandse beukenhouten stoel waarvan de zitting ongezond bol staat, alsof een gezwel het grijsbeige ribfluweel van binnenuit opblaast.
Zelden heb ik me zo eenzaam gevoeld als hier tussen de massa spaanse toeristen, die met zijn allen familiaal hier naar toe zijn gekomen.
Op het pleintje, omringd door afgeknepen platanen, krioelt het van de ninjos die gillend rondrennen, elkaar achterna zitten en zelfs , in een korte hevige ruzie, elkaar op de bek slaan. De liefhebbende ouders zitten vaak met de blik op nul achter hun drankjes op de aangrenzende terrassen.
Hier en daar staan wat oudere mannen met elkaar te praten. Andere, minder welgestelde ouderen bevolken de banken rond het plein. Door de hoofdstraat van enkele honderden meters lang flaneert de rest heen en weer, en aan het einde van de straat, bij de baai, dreutelt men even links en terug over de boulevard.
Ik ben gestopt met mijn pogingen om hier met iemand in contact te komen. Niemand, maar dan ook niemand, spreekt hier iets anders dan spaans en de enige keren dat ik langer dan enkele woorden met iemand bezig was, was in het spaans. En dat met mijn spaans, een allegaartje van spaans , italiaans, frans en engels. Ik voel me gehandicapt en gediscrimineerd. Men heeft het niet op estrangeros. Waar dan ook vandaan. Ik ga terug naar mijn kamer.
Mijn pensionkamer is buitengewoon smakeloos en stinkt, ondanks dagenlang luchten en sigaren roken, nog steeds naar zweetjatten. Het kunnen ook rottende oksels wezen.
Het bed is een metalen hangmat. Het hoofdkussen van een zacht soort bazalt. Zodra ik tussen de gebloemde flanellen lakens lig, krijg ik over mijn hele lijf jeuk. Vannacht heb ik dan ook niet geslapen maar als in een hallucinatie boven mijn bed gezweefd.
Morgen ga ik slechts op bezoek in de lokale nor.
---------------------------------------
Hier zit ik dan.
Far from the unfriendly crowd.
Mijn schrijfboek op een aftandse beukenhouten stoel waarvan de zitting ongezond bol staat, alsof een gezwel het grijsbeige ribfluweel van binnenuit opblaast.
Zelden heb ik me zo eenzaam gevoeld als hier tussen de massa spaanse toeristen, die met zijn allen familiaal hier naar toe zijn gekomen.
Op het pleintje, omringd door afgeknepen platanen, krioelt het van de ninjos die gillend rondrennen, elkaar achterna zitten en zelfs , in een korte hevige ruzie, elkaar op de bek slaan. De liefhebbende ouders zitten vaak met de blik op nul achter hun drankjes op de aangrenzende terrassen.
Hier en daar staan wat oudere mannen met elkaar te praten. Andere, minder welgestelde ouderen bevolken de banken rond het plein. Door de hoofdstraat van enkele honderden meters lang flaneert de rest heen en weer, en aan het einde van de straat, bij de baai, dreutelt men even links en terug over de boulevard.
Ik ben gestopt met mijn pogingen om hier met iemand in contact te komen. Niemand, maar dan ook niemand, spreekt hier iets anders dan spaans en de enige keren dat ik langer dan enkele woorden met iemand bezig was, was in het spaans. En dat met mijn spaans, een allegaartje van spaans , italiaans, frans en engels. Ik voel me gehandicapt en gediscrimineerd. Men heeft het niet op estrangeros. Waar dan ook vandaan. Ik ga terug naar mijn kamer.
Mijn pensionkamer is buitengewoon smakeloos en stinkt, ondanks dagenlang luchten en sigaren roken, nog steeds naar zweetjatten. Het kunnen ook rottende oksels wezen.
Het bed is een metalen hangmat. Het hoofdkussen van een zacht soort bazalt. Zodra ik tussen de gebloemde flanellen lakens lig, krijg ik over mijn hele lijf jeuk. Vannacht heb ik dan ook niet geslapen maar als in een hallucinatie boven mijn bed gezweefd.
Morgen ga ik slechts op bezoek in de lokale nor.
---------------------------------------
Subscribe to:
Posts (Atom)